Kan bulaşmış peçeteyi, yerleri sildiğim peçeteyi falan cebime attım. Hızlıca evin yolunu tuttum. Özellikle kamera olmayan sokakları tercih ettim. Eve vardığımda saat geçti. Bizimkiler uyuyordu. Cebimdeki peçeteleri, ayakkabılarımı ve tüm giysilerimi bir poşette topladım ve arka bahçede yaktım. Küllerini tekrar poşete doldurdum. Sabah olunca denize boşaltmayı düşünüyordum bu külleri. Gece düşünmekten uyuyamadım resmen. Acaba motordan da kurtulmalı mıydım? Acaba görgü tanığı var mıydı ? Polisler olayın üzerine düşmeden kafası bir milyon olmuş adamı direk hapse atacaklar mıydı? Genellikle bir çok suçlu bu düşünceler yüzünden olay yerine tekrar gider. Bu düşünceleri yenip oraya gitmemeliydim. Yinede eve girişimden bu yana attığım her adımı hayal ederek bir iz bırakıp bırakmadığımı düşünüyordum. Aklımda iki fikir vardı: ya polisleri bir ankesörlü telefondan arayıp evi ihbar edecektim, yada zamanla adamın kendiliğinden yakalanmasını bekleyecektim. Birinci fikir ilk bakışta daha garanti gibi duruyordu fakat ikinci düşüncede cinayeti üzerine yıktığım adamı köle haline çevirebilir ve kirli işlerimi yaptırabilirdim. Çok riskli olurdu. Sanırım birinci fikri seçecektim. Ben bunları düşünürken sabah olmuştu. işe koyulma zamanıydı.