bizim evle okul arası baya uzaktı. bende yine bir gün okuldan dönmüş eve gidiyordum annem telefonumu aradı eve senden sonra gelebilirim gelirken ablanlara bakkaldan makarna ve ekmek al dedi. bende tamam dedim kapattım. metrobüs çıkışı etraf baya kalabalıktı yürüyerek sona ulaşmaya çalışırken ben o kadar karanlık insan içinde bir aydınlık gördüm engelli bir abimiz mendil satıyordu eli ayağı doğru oynamıyordu bir beyaz poşetin içinde bağıra bağıra soğuk havada kısa kollu kıyafeti ile... ağzından çıkan kelimeler anlaşılmıyordu hem zihinsel hem fiziksel engelliydi ben biraz baka kaldım sonra cebimden paramı çıkardım alabildiğim kadar mendil aldım otobüse binmeden aklıma annemin konuşması gelmişti yiyecekleri hangi parayla alıcağım diye kara kara düşünüyordum annem bana tembihlemişti sonra çıkardım akbilimi bastım o ses çıktıktan sonra soluma döndüğümde annem otobüsteydi ekmek ve makarnayı annem almıştı o gün anladım beyler sadaka vermek senin paranı azaltmaz herşeyini çoğaltır siz siz olun malınızı iyilik yolunda harcayın