Biraz önceki diyalogtan sonra biraz sakinleşmiş olan ortamın sürekliliği adamın dizlerimin üstünde duran kitaba bakıp:

-Faust mu? Çok gençsin sen daha be. Açmaz bu kitap seni, demesiyle son buldu.

Adamın sahip olduğu bu özgüven ve samimiyetten çok memnun olmama rağmen bu tür çok bilmişliklere hiç tahammülüm yoktu. Üstelik ortamda bu kadar çok karşı cins varken, kişiliğime yapılacak en ufak bir küçümseme benim için tartışma sebebiydi. istemeden de olsa sert bir cevap vermek zorunda kaldım:

-Bu işin yaşla ilgisi olduğunu pek düşünmüyorum. Otuz-kırk yaşlarımda minibüse binip, yirmibir yaşında Faust okuyan bir gence sizin bana söylediğiniz gibi bir şey söylemeyeceğim için mutluyum.

Bu diyaloğu bir tartışma haline getirmeden kazanmış olmamın haklı gururunu yaşarken bir yandan da nasıl böyle bir cümle kurabildiğime şaşıyordum. Genelde iyi bir konuşmacı olduğumu düşünmeme rağmen böylesine bir cümleyi sıradan bir muhabbette üzerine düşünmeden kurabilmek benim için bile zordu. Adamın bozulup susacağını düşünüyordum ki sırıtarak:

-Ne bu şiddet bu celal şampiyon? Yanlış bir şey mi söyledim? Gerçi benim senin yaşında bir oğlum var. Kendisini yükseltmek için çoğu zaman bozmaya çalışır beni... Ergenlik pgibolojisi işte heheh.

Adamın söyleyeceklerini dinlerken yanındakı kadının beni süzdüğünü saliselik bir göz kaçırmayla farketmiştim. ilgisini büyük oranda çekmiş olacağım ki gözlerimin içine görmüş, geçirmiş çapkın bir kadının bakışlarıyla bakıyordu. Kadının albenisine karşı yeni doğmuş bir bebek kadar güçsüzdüm. Gözleri üzerime öyle bir çöküyordu ki, tüm yaşadıklarım, tüm deneyimlerim bir hiçmiş gibi hissediyordum. Bir kadının köpeği olmak derler ya hani. Aynı o durumdaydım. Gözlerimi hemen adama çevirip bakmaya devam ettiğimde ise bunları düşünüyor, haliyle adamın söylediklerini dinleyemiyordum. Önümdeki kızların sessizce gülüştüğü farkettiğimde adama “efendim?” diyecek oldum ama “boşver hehehe” tarzı bir cümle duymaktan korktuğum için kitabımı açıp okumaya koyuldum.