Nereye gitceğimi bilmeden yürüyordum. Bir yandan da düşünüyordum. Kızın benimle bardaki görüntülerini bulmaları en az 1 gün sürerdi. Yani en az bir gün daha yeni stilim bilinmeyecekti. Bu süre zarfında yeni bir stil yapabilirdim. Zaten yakalanmak istemiyorsam yapmak zorundaydım. Bunun için yeterli param vardı. Önce biraz alış veriş yapıp üzerimdeki eski giysilerden kurtuldum. Özellikle pazar veya sokak aralarında ufak giysi dükkanlarını tercih ediyordum. Yeni stilim yeni cinayetten önce bilinmemeliydi. Ayrıca böylesi daha hesaplı olacaktı. Yaklaşık 200 liraya komple üzerimdekileri yenilemiştim. Yeni gömlek, pantolon, ayakkabı, şapka, gözlük. Cami tuvaletinde üstümü değişip eski giysilerimi de ara mahallede bir çöpe attım. Tabi çöpü tutuşturmayı ihmal etmedim. Polislerle köşe kapmaca oynuyor gibi hissediyordum kendimi. Her devriye arabasını gördüğümde kalbim hızlı hızlı çarpmaya başlıyordu. Böyle bir stres aldın da kalan normal insanlar büyük ihtimalle gidip kendileri teslim olur veya intihar ederler.