Yaklaşık bir ay önce sabah saatlerinde hiç beklemiyorken aniden babamın vefat haberini telefonla bana ilettiler. Evde uyku sırasında kalp kriziydi. (59 yaşında) O an çok belirsiz duygular yaşamıştım. Benzerini de bundan altı buçuk sene evvel aniden fenalaşan annemi de 54 yaşlarındayken acilde gözlerimin önünde vefat ettiğinde hissetmiştim. Babam benim arkadaşım, kardeşim, dostum gibiydi, seveni de çoktu. Ciğerim yandı resmen bir çok kişi gibi. Çok zor bir süreç içerisindeyim arkadaşlar. Ben tek çocuktum kardeşim yok. Şu an 29 yaşındayım ama hala tam olarak düzenli bir işim ve hayatım yok. (evlilik çoluk çocuk v.s) Bunun sebebi mesleğimle alakalı. Bir ay öncesine kadar mesleğimin doğrultusunda hırsla çalışıp didinip savaşırken, bu mücadele doğrultusunda tutunmaya çalışırken babamın vefatıyla şu an bunların çok boş olduğunu düşünüyorum. Şu an kazanacağım zaferlerin ne için kimin için neyin amacı olduğu konusunda her şeyi sorgular oldum. Babamı kaybettikten on beş gün sonra babaannemi de kaybettim ve bir ay içerisinde iki cenaze toprağa bıraktım. Şu an nasıl bir pgibolojide olduğumu düşünün...

Ama tüm bunlara rağmen dışarıdaki insanlara hala çok fazla bir şey olmamış gibi yansıtıyorum kendimi. insanlar içerisindeyken espriler makaralar yapıyorum. Tek başınayken ise bilakis. Belki de o şekilde kendimi rahatlatıyorum bilmiyorum. Herkes bir şeyler anlatıyor kafamın dibinde. Kimi evlen, kimi düzenli iş bul, kimi de hepimizin gideceği yer orası mukedderat falan klişe şeyler. Bu genç yaşta yalnız kalmanın ne olduğunu çok anlıyorlarmış gibi. Diyeceğim o ki şu an kendimi ve hayatı boş hissediyorum burada bir şeyler paylaşmak istedim sadece yazarak. Okuyanlara şimdiden teşekkür ederim. Dertleşmek isteyenlerle sohbete açığım iyi geceler şimdilik...