Geçen sene olan bir anı bu.Konak Kordon'u bilirsiniz(bircogunuz en azından bilir).Hava çok güneşliydi ve bir kız arkadaşımla Kordon'a gittik ve kayalıklarda oturduk. Gercekten etraf çok kalabalikti pazar gunu ve hava gunesli olduğu için. Gözüm bir yere takıldı. Kayaliklarin denize en yakin kismindaki bir kayalikta bir çocuk oturuyordu. Sırtını koca bi kayalığa dayamış, elinde bir kitap diğer elinde de bira vardı. Kıyafetleri bile kendine özgüydü. O kadar dikkatli bakıyordum ki arkadaşıma dedim ki "Ben bu çocukla tanışırım." .Sonra kalktık arkadaşım daha ileriye gitti gelirsin oraya diye. Bende kalktım çocuğun oturduğu kayalığa gittim ama çok heyecanlandim.Ben gelince kafasını kaldırdı bende aklıma ilk gelen şeyi söyledim. "Arkadaşla iddiaya girdik de 5 dakika burda oturabilir miyim?" dedim. Tamamen yalan.Her neyse oturdum ve saate baktım. Cidden 5 dakika oturmaya karar verdim.2 dakika geçti ve hiç konuşmadık. Konusamadim daha doğrusu. Dikkatini dağıttım galiba 2.dakika kitabı kapattı o da denize bakmaya başladı. Sadece denize baktık ve 5.dakika ona dönüp "Sorun cikarmadigin icin tesekkur ederim" diyip yanından kalktım. Tüm gün onu düşündüm. Ismini bile bilmiyorum. Belki bunu okuyordur.1 sene geçti ve hala o gün konussaydim ve tanışsaydik neler değişirdi hayatımda diye düşünüyorum. Şimdi diceksiniz ki bize ne bundan. Ben her Kordon'a gittiğimde o kayalığa bakıyorum ve her baktığımda bomboştu. Belki bir gün tekrar karsilasirz, belki de bana gıcık olmuştur keyfini bozdum diye.Ben sadece bunu anlatmak istedim. Belki bir gün okur. Ismi ne bilmiyorum ama Izmir denince gülümsememe sebep olan biri oldu.