Babam hayatta ölmedi ama sanki yok gibi beyler. Hiç bi zaman onun sevgisini hissetmedim bir gün olsun karşıma geçip benimle muhabbet etmedi, arkadaşlarımı kıskanarak büyüdüm hep, çok istedim onunla arkadaş gibi olmayı en azından oturup konuşabilmeyi çok istedim hala da istiyorum ama olmuyor be,sanki hiç babam olmamış gibi. Bazen denk geliyorum arkadaşlarımın babalarıyla diyaloglarına çok samimiler,en basitinden babası kız falan var mı lan diyor gülüyorlar, bense onların o anki sevinçlerine ortak olmak istiyorum bir nebzede olsa o duyguyu hissetmek istiyorum beyler.Bir tek bile fotoğrafımız yok be çok ekgib hissediyorum hani klagib baba oğul pozu vardır ya eller omuzda en basit şeyin bende olmaması çok koyuyor. Vardır belki aranızda benim gibileri çok eksiğiz be,bunları rahatlamak için yazdım ama en ufak bi rahatlama hissetmiyorum eğer sizinle samimi davranan arkadaş gibi olan bi babanız varsa şükredin beyler o duyguyu hiç bilmeyenler var.