ayaktakiler dahil herkesi tanıyorum. yabancı görünce buyur edesim, abi sen misafirsin senin ücreti biz öderiz ayıp ediyorsun diyesim geliyor artık. bir aile gibiyiz. hasan şoför, her zaman en önde yanında meslek liseli faruk ve biz...

sonra bir gün hastane durağında, o bindi...

ilk sol ayağını attı dün gibi hatırlıyorum. ince ve kenarlarında çiçek desenleri olan jet kanadı pürüzsüzlüğünde bir külotlu çorabın altında panter derisi simsiyah topuklu bir ayakkabı giymiş komple bir bacak. önce o girdi. sonra diğer bacak. öbürünün aynı.

fileli bir etek, lacivert ve kolsuz bir bluz.

bluzunun üzerine düşüp dans eden bukle bukle saçlar. saçların ara sıra çarpıp titrettiği chp simgesi gibi kirpikler...

bütün minibüs kilitlenmiştik. çıt çıkmıyordu. geçip koridor tarafındaki tekli koltuğa oturdu. ayakta da kimse yoktu, boştu koridor. bacak bacak üstüne attı, çantasından kulaklığını ve telefonunu çıkardı.

pür dikkat izliyordum. kulaklığı taktı. slow pop tarzı ritmler geldi kulağıma. sonra cama döndü, yansımadan beni görüp bir anda gülümsedi. ben kilitlenmiştim.

ara sıra baktı yol boyunca. bakıştık yani. bazen normal yoldan, bazen camın yansımasından.

en sonunda dayanamayıp, tayyar teyze'den de oluru aldığım gibi yanına gittim. kulaklığı çıkarmasını işaret ettim. çıkardı. bunun ağzının ortasına yumruğu bir koydum beyler, en az 3 tane dişi direkt ben parmaklarımda hissettim dökülürken, diğerlerini bilmiyorum. seni huur diye yakaladım saçlardan, nasıl vuruyorum cama, kimse de karışmıyor, haklıyım çünkü. bizi kandıracak zütü takluya bak. yol parasının üzerine yatacak. zaten hasan şoförün borcu çok. anasını gibtim bıraktım.