Benim dedem 30 yıl tek bacakla yaşadı beyler hemde şerefsiz bi doktorun yanlış iğnesi yüzünden. inşaat ustasıydı dedem kendine istanbulun bi köşesinde 4 katlı bir bina yapmış malum olaydan sonrada binanın en altındaki ufak dükkanı mahalle bakkalı yaparak geçimini sağladı annemler 4 kardeş 3 erkek bir de annem onlarda çalışmış herkes destek olmuştu. Daha sonra dedem artık çalışamaz olmuş bakkalı kapatmak zorunda kalmıştı. Şeker, kolestrol,tansiyon derken dedemde bir sürü hastalık çıktı buna rağmen hepsiyle başa çıkabiliyordu. Daha sonra diyaliz girdi işin içine yaklaşık 2 sene gitti geldi. Bir gün dedem baya kötü olmuş diyalizde hastaneye kaldırdılar kalın bağırsağı kopmuş ameliyat ettiler. Ondan sonra bir türlü toparlanamadı 52 gün boyunca yoğun bakıma girdi çıktı o dirençli adam bir anda çöktü eridi. Bu süre boyunca anneannem haftanın 6 günü hastanede kalıyor 1 günde eve gelip duşunu falan alıp evi toparlayıp tekrar hastaneye gidiyordu. Anneannemi ikna edemediğimiz için onun dışında kimse kalmıyordu hastanede. Bigün normal odadayken ziyaretine gittik anneannem ben dedem odada yalnız kaldık. Dedem uyuyordu anneanneme çok yıprandın eve git ben kalayım bugün dedim. Durdu biraz dedeme baktı sonra bana döndü dedeme bakarak benim evim burda zaten sen merak etme dedi.Ben bu sözü ömrüm boyunca unutmam. Evet beyler anneannem evini ben dedemi kaybedeli bugün tam 1 ay oluyor bu kadın bu 30 sene boyunca birgün gıkını çıkarmadı bir gün yoruldum, yeter demedi sevgi nedir diye soran olursa bunu anlatıyorum artık. Umarım birgün herkes evini bulur...