23 Şubat 1999

Dağda oturmuş etrafı izliyordum, yurdumun dağlarında. PKK dağılmıştı. Çelik ve Çekiç harekatları, terörist başının yakalanması. Artık PKK dağılma sürecini bırakmış yenilgiyi tamamen kabul etmişti. Uzun yıllar dağda ısınmaya ateş yakamayan biz şimdi istediğimiz gibi hareket ediyorduk. Ailemi özlüyordum.

"Kaç aydır buradasın aslanım?" diye sordu gözlüklü adam. ismini öğrenmeye gerek duymuyordum. Zaten gerçek adı değildi. Sorsan gerçek adını bile unutmuştu. Cevap vermedim. Çünkü kaç aydır orada olduğumu biliyordu. Saçlarına ak düşmüş olan bu adam uzun yıllardır bu dağlarda geziyordu. Buraları karış karış biliyordu. Yanında ki adamların teşkilatta ki ismini, katılışını hatta doğum tarihini bile biliyordu. Ben dahil çevremizde ki 7 kişi de bunun farkındaydı.

Cevap vermememi yadırgamadı, hatta tebrik eder gibi bakıyordu. Biz 26 yaşında gençtik. O ise 50 yaşına gelmişti en kötü. Tecrübeleri saçlarında ki aklardan belli oluyordu. Tek gözümüz açık, mağarada uyuduk. Doğuda başka türlü uyuyamıyorsun. Uyumak denmez gerçi, kendini dinlendirdin denir. Her an ölüme, öldürmeye, çatışmaya hazır olarak uyumak, uyurken üşüdüğünü hissetmek. Sahi, uykusuzluk nedir? Bir kez yaşamıştım, 6 gün boyunca uykusuz kalmıştım. En sonunda yere yığılmışım.