Benim durumumda olan biri üniversiteyi bırakmayı düşünürdü ama ben bırakmadım.Tek arkadaş çevrem üniversitedendi ve kalan son bir yılımı yalnız bir şekilde geçirmek istemiyordum. Kalkıp hemen ağzıma bir kaç şey attım, giyinip evden çıktım. Durakta pek samimi olmadığım bir arkadaşıma rastladım. Normalde olsa tek kelime bile söylemeden otobüsü beklerdim. Bunun nedenini pek bilmiyorum fakat konuşurken yanlış kelimeler kullanıp, rezil olma korkusuydu sanırım. Bugün ise yanına gidip 'Günaydın' dedim. Uzun süre boyunca insanların beden dili ve mimiklerini okuma konusunda araştırma yapıp birkaç bilgi kapmıştım. Yüzündeki şaşkınlık ifadesini anlamam pek uzun sürmedi.'Günaydın' diye cevap verdi. Derslerden,kızlardan, arkadaşlıklardan muhabbet etmeye başladık. Sanki konuşan ben değildim de başka biriydi. istediğim zaman güzel bir şekilde konuşabiliyordum ama içedönük bir kişiliğim olmadığı için bunu kullanmayı hiç gerek görmemiştim. Dışadönük insanları yapmacık ve gereksiz görüyordum.Bu ayaküstü muhabbet bile sanki ruhuma yarabandı olmuştu. insanlarla konuşmanın gerçekten rahatlattığını işte o zaman anladım.