Dedemin vefatının üzerinden 6 gün geçti ve Elif beni aradı. Senden bir şey için izin istiyorum diye. izin veririm söyle yeterki dedim. Arkadaşlarımla eğlenmeye çıkabilir miyim ? dedi. Üzülmüştüm bu soruyu duyduğumda. Ben orada üzüntüden ölürken tek ihtiyacım o iken o dışarıda eğlenmek istiyordu. Ama hak da verdim. bu benim cenazemdi onun değil. Gidebilirsin ama 10dan önce gel Ankara tehlikeli biliyorsun dedim. Merak etme seni seviyorum dedi telefonu kapattı. O gece ayrıldık. Eve gece 1 de geldi ve nereye gittiğini ne yaptığını çelişkili ifadelerle anlatıyordu ve iyice işkillenmeye başlamıştım. Beni bir kez kandırmıştı ve bir daha kandırabilirdi. Ama ona güvenmek istiyordum. Seviyorum ya hani her koşulda seviyormuşum gibi hissettiriyordum kendime. Sonra deden öldüyse öldü bana böyle kaşar muamelesi yapmana göz yumamam diyerek sert çıktı bana. Ben de dedemi karıştırdığı için kaşar muamelesi yapmıyorum bizzat kaşarsın sen dedim. Ben ayrılmak istiyorum dedi ağlayarak. Gözlerim dolmuştu ama bu kez gururumdan ödün veremezdim. Hoşçakal dedim ve telefonu kapattım. Ertesi gün akşam saatlerinde dedemin mevlidinden sonra ailemden habersiz son 50 liramla ankaraya geldim. 25 lira yola verdim 25 lira param vardı. Gittim 2lik 2 tane ego aldım o zamanlar Ankara kart yok tabi. 20 liraya da çiçek aldım kapısına gittim. Sinirli olduğumu söyledim. Ergenlik işte gururlu dahi olamadım onun için. Onu çok sevmiştim. Barıştık ve ertesi gün benim evimde buluşacaktık.