ilkokul 4. Sınıftaydım, arkadaşlarla maç yaparken birden karnıma ağrılar girmeye başladı. Babayın düşmanlarını zikiyim böyle bir ağrı yok ama. Bende maçı bırakıp eve gidiyorum ama ev uzakta tabi. Eve giderken ağrılar artıp artıp azalıyor sonra tekrar artıyor. Her seferinde aha sıçtım diyip duraksıyorum ama sıçmıyor ve devam ediyorum. Karnımdaki sancılar iyice dayanılmaz bir hal almaya başladığı an apartmanın kapısına varmıştım ancak dayanacak gücüm de kalmamıştı. O an orada bağırsaklarda ne kadar tak varsa pöçört pöçört sesleri eşliğinde yapıverdim gitti. Sanki o ana kadar hiç sıçmamışım gibiydi. Dedim bu kadar tak benden mi çıkıyor dıbını gibem. Sıçtıktan sonra apartmana girdim ve asansörün gelmesini beklerken 1 numaradaki teyzeyle karşılaştım dışarı çıkıyordu ama benden gelen kesif tak kokusunu almış olacak ki suratıma pis pis bakarak hemen uzaklaştı. 4. Kattaki evimize vardığımda artık paçalardan akma durumu başlamıştı. Zili çaldım annem kapıyı açtı ve kokuyu almasıyla altına mı sıçtın sen çocuk dedi. Bende ne yapayım apartmanın önüne kadar dayandım ama sonra sıçtım dedim. O an bir şimşek çaktı. Sonradan yanağımdaki acıyla anladım ki yıldırım hızıyla tokadı yapıştırmış bana. Allah cezanı vermesin yürü banyoya dedi. Allahtan uzak bir yerde başıma gelmedi de çabucak eve girebildim. O teyze dışında da kimse görmedi. Bu da böyle taktan bir anımdır...