4-5 yaşlarımda sürekli kahvaltıdan sonra babamın gazetesini alır babamın neye baktığını anlamaya çalışırdım. Babama sürekli bu şekil ne diye sorardım. En çok sorduğumda A'ydı. Tek aklımda kalanda bu zaten. Her kelimede geçtiği için garibime gitmişti. Babam cevap vermekten sıkılmıştı artık. Adam gazetesini okurken birden gelir elindekini almaya çalışırdım. Gazete yapraklarını yırtacağımı düşündüğü için zorla elimi çektirir beni oradan gönderirdi. Orada beni oturtup okumayı öğretse o kadar işime yarardı ki. O beni oradan yollardı. Kitapları karıştırır hepsini dağıtırdım. Bana kızardı neden dağıtıyosun diye. Annecim yanıma oturup bir kaç şey öğütleseydin ya bana hepsini toplatıp bağıracağına.

10 yaşıma kadar annemle beraber yattım. Yatmadan önce dua ezberletirdi bana. ilk o başlattığı için dayanağım vardı. Her gün yarım saat dua tekrar ederdik. Babam yatağın bir köşesinde yine bana ayar olmuş bekliyor. Her gün her gün o da postaladı beni. Ama yinede teşekkür ederim. Şu anda ezberlediğim 25-30 dua varsa hepsi o günlerin sayesinde. Keşke elimden tutacak birisi olsaydı. Haberlere dahi çocuk falan diye çıkardım. O yüzden her gördüğüm bebeğe bir şeyler gösterir şaşırmasını beklerim. Ama barbie bebekler legolar kitaplardan daha çok hoşlarına gidiyor.

Bu da yıllar sonra gelen boş bir yakarıştı.