Herkesin hayatının dönüm noktası bir şeylerin ilk günüdür. Benim de üniversite hayatımın ilk günü benim için dönüm noktası olacaktı. Şehir dışında bir okul kazanmıştım her şey çok hoş geliyordu. Gitme vakti gelmişti. Okul açılmadan 1 gün önce her şeyimi toplayıp yola koyulduk. Yol boyunca ağlamıştım sanki başıma gelecek her şeyi önceden hissetmiş gibi. Yurda geldiğimde artık güçlü olmam gerektiğini hissettim. Annemle babamla vedalaşıp valizlerimi odaya çıkarttım. O gece hiç durmadan ağlamıştım. Sabah ilk dersin heyecanı da var tabii. Uyumak mümkün mü. Yeni insanlarla tanışmak yeni bir kitabı açıp kokusunu koklamak gibidir, bilirsiniz.
Sabaha karşı uyumuşum 9:30'daki ders için 7:30'da uyanıp hazırlandım. Aynı sınıfta olduğum oda arkadaşımın liseden arkadaşı olan Beste ile yola koyulduk. Bu Beste denilen huur zamanında çok taklar yemiş ileride bahsedeceğim zaten. Minibüse bindik, nasıl mutluyum sanki yaşadığım son mutlulukların tadını doya doya çıkartıyorum. Fen-Edebiyat Fakültesinin önündeyiz. Derse yarım saat var. Onu gördüm o an kalbime o kadar derin bir sızı girdi ki. Sanki acıların en büyüğü. Sanki bir alev topunu alıp ağzımdan içeriye dayandılar. Saçları sanki geceden almıştı rengini. Teni güneş öpmüşçesine esmer, kirpikleri hürlüğe uzun. Çıkık çenesi ve yapılı vücuduyla oradaydı hemen kapının girişinde. O kadar güzel bir yüzü var ki sanki bir kere öpsen yetmez ikinci ve üçüncü hep olmalı. Beste huursunun kendi salak esprilerine kendisinin gülmesiyle sınıfa doğru geçtik. Ama nasıl geçtiğimi hala hatırlamıyorum. Sanki dizlerim titriyordu. Tek bir kelâm etseydi yığılırdım oracıkta.