Gelin kardeşlerim anlatıyorum.
Bu hastalık hayatımı gibti beyler artık dayanacak gücüm kalmadı. Adam gibi gülüp ağlayamıyosunuz. Duygularınızı kontrol edemiyosunuz 5 dakika sonra nasıl olacağını bilemiyor insan. Hiç kimse de anlayış göstermiyor ya insanın zoruna o gidiyor. Normal biri olarak görüyor herkes. Ulan böyle bir insanın üzülmemesi lazım. Sırtınızdaki yük zaten çok fazlayken bir de insanlar laflarıyla daha da ağırlaştırıyor o yükü. Kendi içinizde bir şavaş yaşarken sizden hayatla da savaşmanızı bekliyorlar. Doktorun verdiği ilaçlar sizi saksı gibi biri yapıyor bütün gün boş boş oturuyosunuz. Bazen yorgunluk hissetmeyecek kadar hareketli bazen de tek bir olumsuz şeyi kaldıramayacak kadar güçsüz oluyor insan. Bazen uykunun ne olduğunu unutuyorum. Bazen kendimi kaybediyorum yaptığım hareketlerin farkına varamıyorum. Böyle işte beyler böyle olmayı kimse istemez ve bunu siz seçemiyorsunuz ya o da kötü. Ne kadar iyi olmak isteseniz de yakınlarınızdan aradığınız desteği bulamayınca daha da dibe batıyorsunuz. ilk başlarda depresif dönemlerim fazla şiddetli olmazken şimdi intihar noktasına geliyor. Bazen de yorulmadan çok fazla düşünüyorsunuz beyin çok hızlı çalışıyor manik dönemde. Bana fazlasıyla yetecek bir derdim vardı ben de paylaştığım kim varsa bir destek olamadıkları için size anlatmaya, akıl almaya karar verdim.
"Tükendiğim gibi kendime gelmek istiyorum, önce yavaş yavaş sonra birden... "