Kalacak yerim yoktu. Gidecek bir evim yoktu. Kalacak bir arkadaşım yoktu. Kısacası onca seneden sonra kimsem yoktu sadece ben ve kinim öfkem nefretim vardı.Bir de cebimde kalan son 20 liram vardı.Bir yol çizmem gerekiyordu kendime ya okula devam edecektim ya da işe girip çalışacaktım.Tek gelir kaynağım devletin bana verdiği 300 liralık burstu. Dümdüz yolda ilerliyordum. Yavaşça beynim kendine geliyordu düşünme yetimi tekrardan kazanıyordum.Yol bitmişti geldiğim yerse eskiden taks yaptığım klübün önüydü. Yılmaz Hocayla kavgalıydım öfkem yüzünden beni klüpten atmıştı.Ama ondan başka gidecek yerim de yoktu...