Karanlık olmadan uyuyamam ben mesela. Göz kapaklarımın altındadır hep o gereksiz, istemediğim ışık. Rahatsız eder durur. Aramızda kalsın ama korkutur beni biraz. Ne tuhaf değil mi? Karanlık korkutmaz beni, ışık rahatsız eder. Gözlerimi değil, ruhumu. O kadar alışmışım ki karanlığa. Göz kapaklarımın altındaki korku yorar bazen. Siyah ve beyaz gerekir insana. Grisi olmaz bunun. Yarım bırakamazsın bir şeyi. Ya tam olur ya da hiç. Yarısına kadar kısamam gözlerimi. Ya sımsıkı kapatırım o ışık gelmesin diye, ya da açarım portleyene kadar. Bir süre sonra yorulup kapanırlar. Fark edemem bile uyuyakaldığımı. Uyuya kalmak ayrı bir şey, uykuya dalmak apayrı. Ya siyah olup birlikte yok oluruz karanlıklarımızda ya da beyaz olup kayboluruz birlikte. Her türlü birlikte oluruz; bir rüyada karşılaşırız çünkü. Özlemekten ciğer solar mı hiç? Nefes kesilir mi birden görünce? Sarılınca nefes nefese bırakabilir mi herhangi bir kuvvet? Kim gülüşünü değiştirebilir? Siyah mı yoksa beyaz mı? Beyaz temizdir. Siyah bilinmez ama. Beyazda nokta kadar leke olamazsın hiçbir zaman. Çünkü beyaz namustur. Çünkü beyaz gelindir. Çünkü beyaz anandan emdiğin helal süt gibidir. Çünkü beyaz masumdur ve o süt, o helallik duvak olur aynı gelinin başına. Hem de telli duvak olur. Beyazın kendine en iyi şekilde bakması gerekir. içinde tutamaz o hiçbir şeyi. Birazcık morali bozulsa hemen grileşmeye başlar. Bir süre sonra alışır yavaş yavaş griliğe. Farkındadır ve kurtulmak ister. Elini siyaha uzatamaz...