iyi geceler panpalar. bir hafta önce yaşadığım bi acıyı paylaşacağım sizlerle.

okulu gibtir edin. geçtiğimiz hafta bahar şenlikleri vs. vardı. neyse kampüste gırgır şamata falan derken ev arkadaşıma telefon geldi birden. oğlum baban vefat etti diye. lönk diye kaldım addıbın yanında. neyse diğer arkadaşlara falan haber verdik. 52 yaşında, kalp krizi geçirmiş adamcağız. neyse sonra bi araba ayarlamaya çalışıyoruz direkt eve gidicez.

arkadaş başka bi okulda, bizim okula misafir olarak çağırmıştım ben bunu. bizim arkadaşlardan biri atladı geldi gelecek. neyse işte biz teselli etmeye çalışıyoruz kardeşim bak gidicez hemen falan diye. dağ gibi yapılı da bi kardeşimizdi. adam o an bi deri bi kemik kaldı resmen. ve ağlarken haykırdığı şu cümleler hala kulağımda:

"oğlum benim babam ölmüş lan ölmüş. nasıl gideyim yanına. gitsem ne yapacağım olum adam ölmüş lan"

bunları duyduğum an sarıldım boynuna. daha metin duramadım ben de tutamadım kendimi.

işin insanın canını yakan tarafı da şu: kaptandı bizim arkadaşın babası. çocuk zaten senede birkaç kez beraber vakit geçiriyordu. lise hayatı, çocukluğu zaten ayrı gayrı geçmişti. kendisi de denizcilik okuyor 3. sınıfta. çocuğun gözleri çukurdan bakıyor o kadar zayıfladı bir haftada. okulu bıraksam mı bırakmasam mı diye düşünmekten kafayı sıyıracak durumda.

cenazeden zaten bahsetmiyorum bile. siz düşünün orada çocuğun halini. helal olsun dedikçe "oğlum benim babam ölmüş lan ölmüş. nasıl gideyim yanına. gitsem ne yapacağım olum adam ölmüş lan" deyişi geliyordu aklıma.

Şimdi düşünüyorum da panpalar

-bu evin geçimi nasıl sağlanacak
-kardeşi var iki tane onlar nasıl okuyacak
-o ana bu yükü tek başına nasıl sırtlanacak

kimse bunları düşünmek zorunda kalmasın.

hadi iyi geceler...