''Yıl 1915 . sen hatırlamazsın o yılları Çanakkale diye bir yer var Türkiye'de , orada savaşmak uzere butun hıristiyan devletlerden asker topluyolardı. ben Anzak'ım, Avustralya Anzakları'ndan ... ingilizler bizi toplayıp dediler ki : barbar türkler, hıristiyan dünayısını yakıp yıkacaklar. bütün dünya o barbarlara karşı cephe açmış durumda. birlik olup üzerine gideceğiz. bu savaş çok önemlidir. biz de inandık sözlerine vaatlerine ... savaşmak isteyenler arasına katıldık.
Avustralyalı Anzak ihtiyar anlatmaya devam ediyordu:
Bizim beynimizi yıkayan ingilizler , Türklere karşı topladığı askerlerin tamdıbını Çanakkale'ye sevk ediyorlarmış. bizi gemilere doldurup Mısır'a getirdiler. O zaman Mısır'da şöyle böyle birkaç ay talim gördük . atış talimi... ondan sonra da bizi alıp Çanakkale'ye getirdiler. savaşın şiddetini ben ilk orada gördüm. oyle ki denize düşen gülleler suları metrelerce yukarı fışkırtıyor , gökyüzünde havai fişekler geceyi gündüze çeviriyordu zaman zaman... her taarruzda bizden de türklerdende yüzlerce insan hayatının baharında can veriyordu fakat biz hepimiz türklerdeki gayret ve cesareti uzaktan gördükçe şaşırıyorduk .teknolojik yönden çok çok üstün oldugumuz gibi sayı bakımından da fazlaydık . peki onlara bu cesaret ve kuvveti veren şey neydi? ilk başlarda zannediyordumki; ingilizlerin bize anlattığı gibi , türkler barbarlıktan böyle saldırıyorlar . meğer barbarlıktan değil kalplerindeki vatan sevgisinden kaynaklanıyormus. bunu nereden anladığımı söyleyeyimm. biz karaya çıktık . taarruz edemiyoruz bizi püskürtüyorlar . tekrar taarruz ediyoruz bizi tekrar püskürtüyorlar. tekrar taarruz ediyoruz ... derken böyle bir taarruzda başımdan yediğim bir dipçik darbesiyle kendimden geçmişim... ''