her güzel şeyin bir sonu var mıdır? bilemiyordum.hayat ne gösterecekti tahmin bile edemiyordum.eve geldiğimizde eşyaları boşaltıp birbirimize sarıldık. burası bizim kalemiz,o prenses ben prens. beyaz atım yoktu belki ama kendimi prens hissettirecek bir prensese sahiptim.yaz tatili geldi çattı. memleketime giderken nazı izmire bırakacaktım. tabi uzun sürmeyecekti bu ayrılık. tatil planlamıştık kafamıza göre bir tatil köyünde kalacaktık.

eve girdiğimizde naz ailesiyle sarıldı kucaklaştı.bey amcadaki değişikliği görmüştüm hemen. mutfağa gel oğlum dedi. gittim.

-bak oğlum.ben bu kızı bugünlere getirmek için çok eziyet çektim. seninleyken ne kadar mutlu olduğunu görebiliyorum,iyi bir insansın.
( bey amca çıkar ağzındaki baklayı be..)
-kızımı sana emanet ediyorum oğlum,ona çok iyi bak. benim bu dünyadaki vaktim dolmak üzere..

kanserdi bey amca. değişikliği hemen fark etmiştim ama naz sevincinden görememişti. sigara içmeye çıktım balkona.tm aile içerde mutluydu.naz geldi bir süre sonra.
-tatil iptal dedim.
-niye aşkım??
-bu yazı ailelerimizle geçirsek daha iyi olmaz mı?
-sen nasıl istersen.

üzülmüştü ama daha sonradan daha fazla üzülmemesi için bunu yapmaya mecburdum.bir şeyler iyi gitse aksilik çıkardı zaten hep.