"Vay be Ahmet. Ne kitapmış şu! " dedim. Elimdeki bitirdiğim, bitirmekten gurur ve haz duyduğum kitabı masaya koydum.

Ahmet okuduğu kitaptan başını kaldırıp
"Aa evet. iyi yazardır. O kitabını daha okumadım ama." dedi.

"Ben eski eserlerin de güzel olabileceğini düşünmemistim." Dedim.
"Tam tersine. Şimdiki yazılanlar eskilerin yerini tutmuyor. Bak elindeki kitap yazılali 70 yıl olmuş ama hala kendini okutturuyor.
Yatağa uzanıp kafamı tavana çevirdim. Bu hengamenin arasında , hele de bu soğukta, işimiz olmadığı zaman artık kitap okuyorduk. Bitirdiğim kitaptaki karakterle ortak ozelliklerimiz var mı acaba diye düşündüm. Evet ikimizde askerdik. O 15. Yüzyılda , ben 21. Yüzyılda. Tek fark buydu.
Aşk kelimesini , belki de ben aşk nedir bilmediğim için, sevmezdim. Zaten her romanda, her dizi de aşk görmekten bikmistik artık. Ama bu kitap öyle miydi? Öyle bir anlatıyordu ki. Hayır hayır aşk romanı değildi... Kafamdaki düşüncelerden siyrildim. Benim kafamı meşgul edecek Gökçen gözleri yoktu. O halde benim için aşk hala pek bir anlam ifade etmiyordu.