yıllar sonra yine aşk acisi cekiyorum. inanın bu çok zoruma gidiyor arkadaşlar. 25 yaşındayım. 25 ulan 25. insanlar bu yaşta evleniyor ve ben ise aşk acisi çekiyorum kendimden utaniyorum. Artik içimde tutamiyorum. ailemden arkadaşlarimdan kimseye anlatamiyorum çünkü utanıyorum gerçekten. 6 senemi verdiğim belki 6 sene boyunca sürekli görmedim. Sürekli birlikte vakit geçirmedik. Ama onun varlığını benim yanımda oluşunu beni sevdiğini hep içimde hissettim. Ayrıldığımız zamanlar da dahil. Ama artık hissedemedim.
Ailemden birini kaybetmişim gibi hissetim. Nefes alamadım uyuyamadım. Bana karşı bu kadar umursamaz vurdumduymaz konuşmamıştı hiç bi zaman. Ben unutamazken ben aklımdan çıkaramazken o nasıl çıkarabildi? Nasıl becerdi bunu?? Üniversiteye ilk başladığı yıl yurdunda oturup ağlarken ben hiç düşünmeden kalkıp yanına gidiyordum. Şimdi ise gelme seni görmek istemiyorum diyebiliyor. Hemde hiç birşey yapmadığım halde. Sadece yorulmuş. Günün birinde biteceğini sen hissetmiyor muydun? işte o günün biride bugün dedi. Elllerimin arasından evlilik planları yaptığım insan kaydı gitti. işin kötüsü ben bunun farkına bile varamadım. bi bakmışım ki yok artık. Kafayı yememek için kendimi zor tutuyorum. Kullanmadığım uyuşturucu alkol antidepresan kalmadı. Kendime zarar veriyorum farkındayım ama içim hiç rahat değil. işin kötü tarafı yarın kalkıp işe gideceğim ve hiç birşey olmamış gibi hayatıma devam etmeye çalışacağım. Bunu yapacak gücü kendimde bulamıyorum. Kaçmak istiyorum uzaklaşmak istiyorum.
iyi değilim arkadaşlar, iyi değilim...