Ne desem boş şuanda...
Ya beyler, insanın canından çok sevdiği, onun uğruna dayak yiyebileceği kadar çok sevdiği, yanından ayrı kalınca kendisini yalnız hissetiği sevgilisinin; gözünün önünde can vermesi kadar kötü bir şey olabilir mi ya?! Hemde çok mutlu bir günümüzde...
Anlarım dostum acını dersiniz ama anlayamassınız beyler. Gözümün önündedir o an. Sanki bir anda etraf kararmış, her şey bir anda siyah beyaz oldu, gözümde. 2 yıl boyunca ne yaşadıysak, 1 dakika boyunca gözümün önünden geçti. Yavaş yavaş ne olduğunu anlatıyorum arkadaşlar.
Günlerden cumartesi, Senam'ın en sevdiği gündür. Sabah uyandığımda gelen günaydın mesajıyla uyandım. En son bugün ne yapalım, dedi. Uygunsan sinemaya gidelim bugün dedim. Tamam ama benim bir kaç arkadaşım var onlara dünden söz vermiştim, sanada uygunsa gideriz, dedi. Tamam bi sıkıntı olmaz yani bana. (Baya bir gitmiştik çünkü biz) Bende çağırdım eski lise arkadaşlarımdan birkaçını. Belirli yerde ve saatte buluştuk. Sinemamıza girdik. (Komedi beyler sormayın) Filmden gram zevk almadım. Ama yinede ortamı bozmamak için filmden çıkmadım. Avm'nin içinde sinema salonu, karşı tarafta park. Parka oturalım biraz dediler. Kabul ettim. Parkla Avm arası yol, parka geçmek için yoldan başka bir çare yok. En son Sena'm kaldı. Yolun karşı tarafında bekliyoruz biz geçmesini. Tam geçecekken araba vurdu. Gerisini yazmak harbi zor. Beyin kısmı hasar görmüş. Tedavi için Ankara ya getirdi ailesi. En son 2 yıl önce beyin ölümü gibisinden bir şey gerçekleşti. Zor bir şey değil arkadaşlar bu. Allah hiç kimseye yaşatmasın. iyi akşamlar hepinize..