4 yıldır beraber olduğum kız arkadaşımla ayrılmak üzereyiz. yediği bazı haltlar yüzünden. seviyorum ama çok zorlanıyorum. yaptıkları aklıma gelince dayanamıyorum. uzun bi mesaj yazdım. göndersem mi diye düşünüyorum. bi bakın siz de. gönder ya da gönderme deyin

Dönüşlerin vardı ya hani, olmasın bir daha…

Giderek uzaklaşıyorduk. Kopuyorduk birbirimizden. Bizimle başlayan cümleler geliyor içimden. Sonra durup düşünüyorum derinden. Gözlerim ıslanıyor, durgunlaşıyorum birden.

Kaçamıyorum gözyaşlarımdan. Başa çıkamıyorum kendimle. Zaten bana ait en beter haller. Kendime dönüp baktığımda, geçmişe sayıp sövüyorum. Onun da bir suçu yok da, zamana acıyorum. Çekip giden zamana…

Senin gibi, giden…

Dönüşü ancak hayallerde olan…

Seven ve nefret eden…

Zihnimi kurcalayan o kadar çok soru var ki…

Mesela neden bu kadar amaçsızım bilmiyorum. Neden masum olduğum halde en mutsuz olan benim? Neden vazgeçemiyorum? Yerine sevemediklerimin ne farkı var senden? Sahi, sen pişman mısın hala benden?

Hala burnunun dikine gidiyorsun. işine geleni görüyorsun. işine gelmeyen bir şeyle karşılaştığında;

Susuyorsun…

Kaçıyorsun...

Gidiyorsun…

Hep…

Biliyorsun döneceksin. Dönmek ister gibi oldun da. Ama kime saracağını bilemediğindendi dönüşün. Kime sorsam böyle söyledi:

Konuşacak adam bulamayışından…

Kararsızlığından…

Hala –evet bu kadar zaman ve olay geçmesine rağmen hala- seni beklediğimi bildiğinden…

Beklediğimi bilip, alay eder gibi yoklayıp, gittin işte...

Biliyor musun yoruldum artık. Yeniden başladım sigaraya. Her öksürdüğümde göğsüm, kaburgalarım sökülecek sanıyorum. Sen geliyorsun aklıma. Aklıma geldiğinle kalıyor, sonra da çekip gidiyorsun. Son “Hoşça kal” ı da çok görüp gidiyorsun. Onu bırakıyorsun sadece bana. O da tek bir kelime; Hoşça kal…