taa dershane zamanları. fakir ailelerin çocukları olan iki arkadaşız (yazın çalışıp para biriktirerek dershane masrafının bir kısmını karşılamıştık).

dershaneden çıktık eve gideceğiz. cebimde akbil var ama içinde para var mı yok mu bilmiyorum. zaten normalde akbil basmıyorum, parasını verip biniyorum otobüse (o zamanlar özel halk otobüslerinde para geçiyor), ama o gün akbil basacağım tuttu, fakiriz ya, belki içinde vardır, yolculuk bedavaya gelir hesabı.

neyse geldi otobüs sonunda. önden ben bindim. akbili bastım boş. bir refleksle geri indim otobüsten, para vermek aklıma gelmedi o an. muavin iyi niyetli çıktı, gel gel sorun değil dedi. ben de yine o kafa karışıklığıyla bindim geri otobüse, para vermek hala aklıma gelmiyor.

ben oara vermeden geçince arkadaş da şaşırdı tabi. cebinden parayı çıkardı, bilenler bilir, o zamanlar muavinin küçük bir masa benzeri yeri oluyordu, parayı oraya koyuyorduk, işte oraya koydu. kağıt 1 liraydı sanırım. muavin de para üstünü verdi. arkadaşın kafası nasıl karışmışsa artık, hem para üstünü hem de verdiği 1 lirayı geri aldı masadan ve geldi yanıma oturdu.

muavin de ne olduğunu anlayamadı. herkesin kafası bir milyon olmuştu sanırım.

evet, muavini ayak üstü s.kmiştik. şimdi yapılacak tek şey vardı: internet kafeye gidip günün karını harcamak.