Anlamıyorum! Diye bağırırken uyandım. Odamdaydım. Korkuyordum. Her şey iç içe girmişti zihnimde. Hemen kalkıp evi kontrol ettim. Annem, babam, ablam herkes yatıyordu. Saat gecenin 3 üydü. Ama ben ne yatabiliyor ne de birini kaldırıp gördüğüm kabusu anlatabiliyordum. Gördüğüm bi kabus muydu onu bile bilmiyordum. Bi bardak su alıp oturdum mutfakta. O ana kadar izlediğim bütün mind fuck filmleri aklımdan geçirmeye çalıştım. Fight club'ı, what a beautiful mind'ı who am i'ı ama ne izlediğim ne de okuduğum bir şeye benziyordu gördüklerim. Ya deliriyordum ya da daha kötüsü zaten deliydim. Düşüncelerimle kendi kendimi hayattan koparırken annemi gördüm karşımda. " ne oldu?" Dedi annem, cevap veremedim. Dakikalarca sustum. En son " alperi tanıyor musun diyebildim" hayatım boyunca görmediğim bir şey gördüm annemin gözlerinde; korku, sinir, endişe, neşe. Bildiğim hiçbir şey değildi o bakış. " nerden biliyorsun alperi? Diyebildi annem " nerden bilebiliyorsun ki?"

O an anladım, o anlam veremediğim bakışı. Kurbanına bakan bir katilin bakışıydı. Ve gözlerim kararmaya, sesler boğuklaşmaya başladı. Annem, annem değildi. Ben mutfakta hatta evde değildim. Bir karabasan oturmuştu göğsüme ve ellerim sanki benim ellerim değildi. Girift sanrılar görüyor, boğuk sesler duyuyordum. Gökyüzünü hissediyordum. Düşüncelerim canımı yakmaya başlamıştı. Düşündükçe ölüyordum. işin kötü yani ölüme yaklaşmak düşünmeyi daha cazip kılıyordu.