2 yıldır bana dost gözüyle bakan kıza aşığım beyler. Dile kolay. Onu sevdiğimi söyleyemedim. Çünkü söylersem giderdi. Ben de karanlığa dönerdim tekrar.

Bir otelin 2 sokak arkasında yaşadığını biliyordum sadece. Dostluğa bak! Tam bir ay boyunca evini aradım. Tek tek apartmanlara girdim. Zillerin üzerindeki isimlere baktım. Yetiştirme yurdunun karşısındaki ev olduğunu buldum en sonunda. Sırf onu görebilmek için her gün yetiştirme yurduna gittim. Oradaki çocuklarla kaynaştım, yardım ettim, abilik yaptım. Onun eve geleceği saatlerde ise bir köşeye geçip gizlice evine girişini seyrettim. Bir buçuk yıl boyunca her gün yaptım bunu beyler. 6 kez annesini, 6 kez kardeşini, 1 kez babasını, 1 kez de ablasını gördüm. Hep gizlenerek izledim eve girişini, evden çıkışını. Bir buçuk yıl boyunca orada sadece 2 kez çıktım karşısına. O da tesadüfmüş gibi yaparak.

Çok koyuyo beyler susmak. Hele geçen biriyle çıkmaya başladığını söylediğinde yıkıldım. Ama sırf o üzülmesin diye gittim sevgilisiyle tanıştım. Artık kaldıramıyorum beyler. Dibinde onun için nefes alan adamı görmüyor. Başkalarıyla mutluluğu kovalıyor. Gitmek istiyorum buralardan ve gideceğim de. En kısa sürede hiçbir şey demeden gideceğim. Annemi, babamı ardımda bırakıp gideceğim.