Okuyacağınız hikaye bir polis memuru oğlu olan Bahadır Nevizade'nin 2005 yılında başından geçen olayları konu alacaktır.
Ailenin hassasiyeti sonucu Bahadır Nevizade'nin şu an nerede yaşadığı ve ne yapıyor olduğu hakkında herhangi bir bilgi verilmeyecektir.

Bu vakanın anlatımında herhangi bir sansürleme ve ekleme yapılmayacaktır. Etkilenecek kişilerin okumaması başlıca ricamdır.

Bahadır Nevizade'nin ağzından ;
2005 Yılının Aralık ayıydı... Babamın emekliliği gelmişti. Annem yıllar önce geçirdiği bir kaza yüzünden engelliydi ve yürüyemiyordu. Babam , annemi de alıp onunla Yalova'ya amcamların yanına yerleşmişti...
Amcamın bir bağ evi vardı... Denize yakın sayılırdı. Küçük bir çiftliği de vardı , anneme ve babama çok iyi gelecekti...
Benim üniversitemin bitmesine ise 1 yıl daha vardı... Bir yıl sonra ben de onların yanına Yalova'ya gitmeyi planlıyordum...
Annem ve babamın Ankara'da son günüydü... Birlikte güzel bir gün geçirdikten sonra akşam apartmanın önüne amcamın yolladığı bir araba yanaştı... Annem ve babamı bindirdim ve onlar Yalova'ya doğru yola çıktı.
Ben ise bir yandan onları özleyeceğim için üzülüyor diğer yandan da yalnız ve daha özgür bir hayat yaşayacağım için seviniyordum.
Apartmanımız Ankara 100.Yıldaki Polis Lojmanlarından birisiydi... Önünde ve etrafında çok sayıda palmiye ağacı olduğu için adı sonradan değiştirilmişti...
Sağında solunda başka apartman yok denebilirdi... Güneye düşen , ıssız bir noktadaydı.
Apartmanda da benim dışımda kimse yaşamıyor olacaktı çünkü belediye lojmanları yıkma kararı almış... Bizim dışımızda herkes taşınmıştı.
Aslında o etapta yıkılmamış 3-4 tane lojman vardı ve bir tanesi de bizimkiydi...
Uzun lafın kısası , annemleri uğurlayıp eve çıktım.
Ortalığı iyice toparladıktan sonra gece arkadaşlarımla buluşmak için sokağa çıktım.