Ve sonra, yeniden her taraf çölleşmeye başladı. Yolun sonuna doğru geldiğimi hissediyordum. Her yazıma melankolik, karamsar bir hava hakimdi. Çünkü kendimi ancak bu şekilde ifade edebiliyordum. Daima daha iyi tamlamalar, daha iyi betimlemeler kullanmam gerektiğini düşünüyordum. Umutlarımın felç oluşlarına çoktan alışmıştım aslında. Ama bu konuda sıkıntı çekmiyordum yazarken. Doğrusu ben yazarken umutlarımın nasıl tükettiğimi yazıyordum. içim öyle doluydu ki ağzıma geleni yazıyordum adeta. Hiç sıkılmıyordum. Diğerlerinde de hep söylerdim ya anlatacak kimsem olmadığından yazıyordum. Kimse lazım değildi bu saatten sonra. Ben bana yeterdim. Bana kalsa en iyisi buydu. Kendi kendime konuşup, zaman zaman onları yazıya döker rahatlatırdım içimi...