RA sakinleşmemi bekledi. Sakinleşmeye başlayınca aklım yerine geldi.
Sırf saçma sapan menfaatleri için beni yaktılar. Bir canı... dedim. RA şefkatle yüzüme baktı. Durumuma üzülmüştü. Üzülme de diyemeyeceğim sana, ama olan oldu artık. Bizim, senin kurtuluşuna bakmamız lazım. dedi.
Bu orta yaşlardaki adam hep ruhsuz gibi görünüyordu, ama araştırmacılık ateşi ruhunu yakıyor olmalıydı. Sıradanlığının altındaki garipliğini ya ezmişti, ya da içindeki bir şeyleri öldürmüştü. Belki de onu bu kadar sıradan kılan buydu.
Kafeden çıktık. Yolda giderken gece ne yapmamız gerektiği hakkında konuştuk. Güçlü olman gerekiyor. Sen onlardan üstünsün. gibi çeşitli telkinlerde bulundu. Akıl sağlığımı korumaya çalışmam gerektiğini söyledi. Bu işten kurtulacağımı hissediyordum. Nedense içimde böyle bir his vardı. RA da bu şekilde konuşarak, ruhumun derinliklerinde beni tüketen o iğrenç zehire antidot oluyordu. Kendimi şartlandırmaya başlamıştım. Bu iş bu gece bitecekti. Sağ çıkacaktım ya da kurban gidecektim.
Saat 1'e geliyordu. Daha çok vaktimiz vardı.
RA beni koruyan şeyi öğrenmek istiyordu. Kontrol amaçlı apartmanıma gittik. Eve girmek istemiyordum, ama mecburdum. Buranın havasına dayanamıyordum. Evde yaklaşık 40 dakika boyunca her yeri aradık, bir sonuç çıkmadı. Duvardaki aile fotoğrafına baktım. 4-5 gün içinde elimdeki her şeyi kaybetmiştim. Fotoğrafa baktığımı gören RA işte! dedi. Ne olduğunu anlamaya kalmadan RA duvardaki çerçeveyi tek hamlede aldı, içini açtı.
Bu masum fotoğraftaki çerçevenin arkasında, siyah bir derinin içinde, minik bir saman kağıdı sıkıştırılıydı. RA kağıdı açtı. içinde yine persçe yazılar vardı. Kağıda bir süre baktı. Okudu:

Aşağılık geleceğiniz ve ölü nesliniz, biz yok olana kadar yarınınız yok.

Memnuniyetle kafasını sallayarak Bu bizim işimize yarayacak. dedi. Kağıdın anlamı hem şifreliydi, hem de açıktı. Bir ipucu elde etmiştik.

Beyler bu bin yazmıyor ben devam ettireyim dedim xd. Kızmayın xd.