2001 senesiydi babam daha yeni iflas etmişti . ablam ben annem dışarıdaydık , eve döndüğümüzde evde hiç birşey yoktu annem ablam hüngür hüngür ağlamaya başlamışlardı , çocuk aklı işte bende - niye ağlıyorsunuz bakın ne güzel ev ne kadar geniş oldu falan demiştim. Salona bi baktım babam tuvalette kullanılan ufak taburelerin ortasında tek başına oturuyor başı iki elinin arasında dünya başına yıkılmış adamın amk , koştum yanına gittim sarıldım babama kocaman babamın bana - oğlum bu günlerde geçicek sen yeter ki canını sıkma oku kocaman adam ol baban her zaman arkanda demişti. Ah ulan baba çok çektin be bu hayatta