Akrabalık cinsel yolla bulaşan bir hastalıktır diye bir söz var bilmem bilir misiniz, insanlara dedelerinden konak, ev, arsa kalır bana kala kala bu sıkıntılı illet kaldı. Yaşadıklarımı sizlerle paylaşmak istiyorum çünkü yoruldum artık. insanlara anlatmaya çalıştığımda benim hafif sıyrık olduğumu düşündüler hatta kendi anne babam bile.

Dedem öleleli epey oldu. Beni sevdiğini düşünmezdim hiç. Öldüğü zamanda öyle çok üzülmedim. Tanıdığınız ama çok samimi olmadığınız birinin öldüğünü öğrenince nasıl hissederseniz aynı öyle hissediyordum. Ailedeki tek erkek torunu bendim ama hiç sıcak davranmazdı bana diğer tüm kuzenlerime benden daha yakındı sebebini hiç bilmiyordum. Cenazesine gittiğimizde herkes üzgündü ama yaşlı tuhaf bir adam vardı bana bakıyordu acıyarak. Sanki ölen dedem değilde benmişim gibi. Hasta olduğumu mu öğrenmişti neden öyle bakıyordu bana hem iyileşmiştim ben artık o kafamın içindeki sesleride duymuyordum. Anlam verememiştim o zaman. Herkes dağılırken yanıma geldi hafifçe başımı okşadı. Eve geçtiğimizde annem, anneannem, kuzenler hepsi ağlıyordu. Ben boş boş onlara ve etrafa bakıyordum babam yanıma geldi gel biraz dolaşalım dedi. Birlikte çarşıya gittik. Dondurma almıştı bana babam. Genelde beni teselli etmek için böyle şeyler yaparlardı. Şikayetçi değildim bu durumdan. Bir kaç saat dolaştıktan sonra eve geldik cenazedeki o tuhaf ihtiyar gelmiş köşede oturuyordu. Elinde zarf benzeri bir şey tutuyordu. Bana uzattı üzerinde dedemin yazısıyla "Torunuma" yazıyordu.

Dinlemek isteyen dostlarım ses verirse anlatmaya devam edeceğim.