Uyandığımda evin içi çok sessizdi. Annem televizyonun başında uyuyakalmış polisler gitmişti. Dedem öldüğünden beri başımıza hep kötü şeyler geliyordu. O gece sabaha kadar oturdum uyumaya korkuyordum. Dedem öldüğünden beri hayat hep acımasız davrandı bize. Sanki dünyadaki tüm kötülükler için biz cezalandırılıyorduk. Annemin bazen bana katlanamadığını düşünüyordum. Bir ara evdeki tüm aynaları kırmıştım cam kırıkları elime batmıştı ve çok kötü yaralamıştım kendimi. Hasteneden dönünce dizlerini çöküp neden yaptığımı sordu. Ben yapmadım aynalar istedi dedim anneme. Çıldırdı sinir krizi geçiriyordu mutfağa gidip baya bir ağladı. Aslında bana katlanamadığı için değildi kendime bir şey yapmamdan korkuyordu bir gün o evde yokken kendimi öldürmemden.