Öncelikle (bkz: bıçaklanmak nasıl bi his)

Hatırlıyorum bundan 3-4 yıl önce lise yıllarındayken nasıl delindiğimi. Yolda arkadaşlarla yürüyoduk karı muhabbeti yapıyoduk her zaman ki gibi. Mutluyduk lan günümüz güzel geçiyodu. Hala görüşürüm aynı arkadaşlarla. Birbirimize güvenirdik sırtımızı dayardık. Birbirimiz için kavgaya girerdik deli gibi. Yanımda olsalar beni savunurlardı eminim. Gülerek ilerliyoduk. Herkes evine gitmek için farklı yollara sapmıştı. Aslında çok da tenha bi cadde değildi be. 2-3 serseri ceplerindeki yannanlara güvenip benden soyunmamı istedi. Soyunurmuyum ulan ben anamın binbir emekle diktiği elbiseyi. Yanında arkadaşları olmasına rağmen korkmadım lan. Yakıştım yakasına sen kimsinde soyunmamı istiyosun lan dedim. Tabi tek derdi am züt meme. Taktı yannanı zütüme. Olayın sıcaklığıyla çok fazla bi şey hissetmedim garip bi ses geldi gibi girerken. Koşmaya başladım kovaladılar beni biraz. inanır mısınız o kadar kişi görmesine rağmen hiçbiri durmadı yardım etmedi. Sonra onlar kovalamayı bırakınca oturdum yere. Kanıyodu zütüm. Yanma hissi gelmişti. Çok garip bi şey lan delinmek. ister istemez korkarsın. Sen korkmasanda bedenin korkar aslında. Titrersin. Binbir düşünce geçer kafandan. Sinir ve korkuyla karışık garip bi his kaplar içini. Bedenin ürker. Bi soğuklukla sıcaklık karışımı gibi bi şey hissedersin. Gittikçe daha çok yanmaya başlar. En son hatırladığım bi kadın ambulansı arıyodu. Uyandığımda çoktan dikilmiştim . ailem başımdaydı. Ağlamışlardı anlayabiliyordum. Annem başımı okşadı. O gün çok şey öğrendim aslında. Hayatın ne kadar acımasız olduğunu.