Ertesi gün şantiyeyi yine bana kitlediler. Öğleye kadar Damla'yı görmesem hasret öldürürdü beni. Ama bugün rolleri değiştik. Ben şirketten içeri adımımı atarken "Serhat" diye bi ses duydum. Döndüm arkamı. Vallahi Damla billahi Damla. Aşık olanlar bilir, karşıdan gelen hamle her zaman insanı mutluluğun zirvesine çıkarır. Ben de zirvede takılıyodum o an. Karşılık verdim tabii.

-Damlaaa! diye seslendim ben de.

-Serhaaat dedi tekrar, yakından. Ben de tekrar Damla dedim. Serhat-Damla Serhat-Damla belki 10 kez tekrar ettik. Ne zevk almıştım be beyler biliyo musunuz ? Serhat kelimesi bi insanın ağzına bu kadar mı yakışırdı ? Evet, en fazla bu kadar yakışabilirdi.

-Öğlen boş musun ? dedim direkt. Evet dedi. Yemek teklifimi yaptım.

-Alman usulü ise kabuldür, disiplini severim. dedi.

-12.27'de mesaj atıcam o zaman. dedim.

-Neden 27 ? dedi.

-içimden geldi. dedim. Muzipliği severdim. Hafif sesle gülüp başını omzuma yasladı 2 saniyeliğine. Bu 2 saniye var ya 2 saniye, vücudumu karıncalandırırdı be. Uzatmayayım 12.27'ye kadar ayrı kaldık. Sonra kavuştum yarime tabii...