merhaba beyler. ben çoğu çalışana göre düşük olarak nitelendirilebilecek bir maaşa çalışan, orta halli geçinen, evli bir tekniker panpanızım. çevremdeki insanların hayatları, bu aralar ciddi olarak dikkatimi çekmeye başladı. pahalı telefonlar, fiyat aralığı 60-70bin tl arası değişen, orta segment ama kaliteli sıfır km arabalar, sosyal medyadaki görgüsüzlükler falan. Lan diyorum ben yıllardır köpek gibi çalışıyorum, kazanabildiğim para anca temel ihtiyaçlarımızı karşılamaya yetiyor, kira market işe ulaşım vs. yaşadığım yerde hayatın çok pahalı olmadığı bir yer. Çalıştığım yerdeki mühendislerin, yönetim kadrosunun falan muhabbetlerine şahit oluyorum bazen. adam aylık 3000-4000 tl taksitle mortgage kredisiyle eve alıyor. Aynı adamın altında üst segment bir markanın iyi bir model arabası var 2015 model sanırım. Ve bu adam fabrikadaki mühendislerden sadece biri. Hadi diyelim ailesi varlıklıdır eyvallah. Ama diğerlerinin de bu adamdan pek farkı yok. Demekki ciddi manada bir maaş gelirleri oluyor. Şimdi gelelim kafamın takıldığı esas olaya. Bu idari işleri yürüten insanlar ile aşağıda gerçekten bedensel emek harcayan üretim ve teknik bakım personeli arasında muazzam bir maaş farkı var. Bir fabrikanın yürümesi, tüm ekiplerin ortak koordinasyonuyla uyum içinde çalışması ile mümkün oluyor. Yani personel işleri, işe alımları yapar, işe alınanların sorunlarıyla ilgilenir. Muhasebe şirketin kasasıdır, mali işleri yürütür, maaşları düzenler. Üretim adı üstünde fabrikanın kuruluş amacıdır. Bakım ekibi makinaların arızalarına müdahale eder falan filan. Yani biri olmazsa diğeri olmaz. Buraya kadar her şey güzel. Amma ve lakin, iş maaş dengelerine geldiğinde, bir sınıf ayrımı ortaya çıkıyor. Sabahın 8 inden akşamın 5 ine kadar önünde bilgisayar klimanın karşısında, yaptığı işin 2-3 mail atıp, kalan kısmında tatil planları yapıp, öğlen yemekte ne var kaygısından öteye gitmediği bir çalışma ile üretimin içinde üretilen şeye göre ter, toz, pislik, yağ içinde çalışan, sıçmaya bile izinsiz gidemeyen, robotlamış bir şekilde çalışmak arasındaki farkları az çok tahmin edebiliyorsunuzdur. ilk bahsettiğim sözde “elit” idari personel paranın dıbına koyarken, işin zahmetini en çok çeken, en fazla kazanması gereken emekçi resmen sürünüyor. istediği kadar tahsil sahibi olsun, 10 tane üniversite bitirsin, trilyon tane sertifikası olsun ne farkeder? Üretim olmadıktan sonra, sıçayım suratına! hiçbir anlam ifade etmiyor. Hak olan şudur: roller tam tersine dönmelidir! Fabrikalarda üç beş kuruşa harcanan o kadar yetenekli ve donanımlı insanlar tanıyorum ki, hepsi efendiliğinden, iş ahlakından ötürü sessizce gemiyi yürüten gizli kahramanı oynamaya devam ediyorlar. Onların başarılarının ve azminin kaymağını, yukarıda bahsettiğim huur çocukları yiyorlar. Akşam 5 te parfümünü sıkıp arabasına doğru yürürken, ayfon altı es pılas telefonundan “çok yorucu bir gündü, sonunda bitti” havalarında tweet atan utanmaz arlanmaz! beri bak beri: sen avm ye fastfood yemeye giderken, arkanda bıraktığın yerde, vardiyalı çalışmaktan hayatı kaymış adamın ailesi, sofraya babasız oturuyor. Mutlulukları yarım, sevgileri yarım, sofraları yarım, hayatları yarım. Sahi sıtarbaks tan makiyatonu nasıl alırdın? Kaymak ta olsun mu üstüne?