Azad odadaydı... Ama bir gariplik yoktu ortada... Sadece yüzüme bakıyordu öylece.Ne oldu kardeşim der gibi bir ifade takındı.
"Bağırıyordun , acı çekiyor gibiydin Azad." dedim... Öyle bir hal takınıyordu ki kendimi şizofrenmiş gibi hissediyordum.
"Ben mi ?" diye sordu...
Bu sefer konuyu geçiştirmeyecektim... Evet sen dedim... Sesin bütün her yeri inletti hatta Azad dedim...
"Yanlış duydun heralde" dedi ve odadan dışarıya çıktı... Peşinden gittim.
"Hayır , kendimdeydim. Seni rahatsız eden bir şeyler mi var ?" diye sordum.
"Saçmalama Oktay" dedi... Korkum geçmişti çünkü o an tamamen Azad'ın hareketlerine odaklanmıştım.
"Peki" dedi... "Madem merak ediyorsun gel gidip göstereyim." dedi...
Bu dedikleri korkutmuştu beni... Ancak merak ediyordum. Azad dünyada görebileceğiniz en iyi huylu insanlardan birisi gibiydi ama yalnız kalınca neden böyle şeyler yaşıyordu ya da köydekiler neden onun sıradışı şeyler yapabileceğini söylüyordu merak ediyordum.
Kapının önündeki atlara atladık... Köyün içine doğru gidiyorduk.
Azad hiç bir şey söylemiyordu... Bana seslenip "korkacak bir şey yok , sadece merakınını gidermek istiyorum." dedi...
Onun kendinden emin halleri insanı rahatlatabiliyordu... En sonundak öydeki o içinder resim olan harabe evlerden birine girdik...