Bir kız arkadaşım vardı ve onu canımdan kendi kanımdan çok seviyordum. Yıllarca sürdü bu sevgim yıllarca 1 gram azalmadı aksine her gün geçtikçe çoğaldı. Aramızda ki ilişki sevginin tatlı halinden şehvetli haline, şehvetli halinden bambaşka boyutlara geçti. Birbirimize karşı adete vahşi birer hayvan gibiydik. Vahşice sahiplenme, hayvanca sevişme, hayvanca ve tamamen içgüdüsel bir sevgi ve tabi beraberinde hayvanca bir kıskançlık. Ne yaparsam yapayım doyamıyordum. Bir köpeğin önüne en çok sevdiği şeyi koyarsan çatlayıp ölene kadar o şeyi yer ve bende aynı o köpek gibiydim. Şu an yarın ve ya diğer günler ve ebediyete kadar içimde kalsın istiyordum o. Aynı evde yaşamaya başladığımızda düzelir sandım ama daha kötüye gidiyordu bu doyumsuzluk beni mahvediyordu ta ki aklıma o müthiş fikir gelene kadar. Bir sabah uyandığımda yanımda uyuyan kız arkadaşıma baktım ürperdim önce nasıl yaparım onu düşündüm ama yapılabilecek en mantıklı şey buydu. Onu uykusunda boğarak öldürdüm ve kesip parçalara ayırdım. 2 hafta boyunca her gün bir parçasını yedim. Artık o sonsuza kadar içimdeydi sonsuza kadar kanı kanıma karışmıştı. Böylesi en iyisiydi...