Hiç bir tepki vermedi, yine yüzü kızardı ama kafasını eğmedi, gözlerime baktı sadece.. ben.. ben çektim gözlerimi.. kalbim yerinden çıkacaktı, ben irkildim, öyle baktı ki, sanki, "ben de utandırabilirim seni" diyordu. ilk defa gözlerimiz o kadar birbirine kenetlenmiş kalmıştı..

Bir savaş veriyordum, hem içimde hem dışımda, ve o savaşa ilk defa Hazal'da katılmıştı o an.. ve ilk karşılaşmamızda nakavt etmişti beni.. bir insan yenilgiye bu kadar sevinir mi.. ben sevindim, çünkü;

Aylarca süren, sevgimi bu kıza her defasında anlatmaya çalışmam bir şey tetiklemişti o an Hazal'da.. acımış olabilirdi bana, "bu çocuk çok peşimden koşuyor, yazık ya üzülüyorum onun için" demişti belki de.. yahut sadece oyunuma katılmak istemişti ve karşısındaki "arkadaşına"
değer verdiği için, bir çok kez yaptığı gibi onun mutlu olması için yapmış olabilirdi, ya da..

olabilecek en ufak ihtimal olarak, o da bir şeyler hissetmeye başlamıştı bana karşı.. her ne kadar bu ihtimal gözümde imkansız olarak gözüksede..

büyük bir duygu karmaşası içinde çektim gözlerimi gözlerinden, yüzüm donuklaştı, önüme baktım. Bu sefer çeneden hafif tutup kaldıran Hazal oldu, kaldırdım yüzümü, gözlerime baktı,

"hemen pes ediyorsun ama?"