Eşimi o günden sonra görmedim. Ailesini de öyle. Arkadaşımınsa izini bulamadım. Muhtelemen eşim beni korumak ve onu öldürmemem için haber verdi. Ama utancından da ortadan kayboldu. içim içimi yiyiyor. Hayat öylesine boş geliyor ki... Sabah kalktıgımda, akşam işten gelirken naparsam yapayım onu yaparken sarhoş gibiyim. Kendimi dışardan izliyor gibiyim. Aptal gibiyim. Sanki herkes birşey saklıyor gibi. Eşimi arıyorum. Bulursam naparım, nolur bilmiyorum.. Sağ olmasını diliyorum. Acı çekmemesini diliyorum. Ama onu bulursam onu yeniden sevebilir miyim, unutabilir miyiz düşünmeden edemiyorum. Ve düşünmeye başladıkça da düşünmemeye çalışıyorum. Eşim aklıma geldikçe o görüntüler geliyor aklıma. Tiksiniyorum hayatımdan. Sahipsiz bir anahtar gibiyim. Kimsesiz çaresiz ve umutsuz.