Kasım 1965 Kinsaşha-Kongo

Başındaki şapkasının altından uzayan siyah saçları ile etrafı izlerken bir yandan da uzayan sakallarını kaşıyordu. Çocukları görüyormusun dedi yanında duran kömür karası adama. Burada, Amerika kıtasında yada Asya da. Hep bizler alıyoruz onların özgürlüklerini. Aslında onlara daha iyi bir dünya bırakmamız gerekirken hep savaş, yoksulluk, açlık ve ölüm bırakıyoruz.
Zenci adam bir sigara uzattı yabancıya bir tane de kendisi yaktı. Sizin oraların purolarına benzemez ama şu an elde bu var. Ama bizler zaten bu çocukların özgürlüğü için savaşmıyormuyuz. Haklısın dostum ama bu savaşlarda hep unuttuğumuz bir şey var. O da bu çocuklar. Özgürlük için savaşırken aslında savaştığımız adamlarla beraber onların özgürlüklerini ellerinden alıyoruz. Kendi özgürlüğümüzü bile. Bak hepimizin elinde bir silah. Aslında tarla çapalaması gereken bu eller şimdi insan öldürüyor.
Şaşırmıştı zenci adam. Bunu sen mi söylüyorsun Komandant
Bir tek benim söylemem bir anlam ifade etmez. Dünyadaki herkesin söylemesi lazım. işte o zaman mutlak bir barış hüküm sürer dünyaya. Bizler en azından bunu görüyoruz ve bunun bilinciyle savaşıyoruz. Söylemenin en iyi yolu yapmaktır. Ve ben bu gaye ile başladığım yolda ilerliyorum.
Victor katıldı söze. Bizler senin kadar romantik olamadık. Neredeyse kendimi bildim bileli ellerim hep silah tuttu. Şimdi dediğin günler gelince nasıl bahçe de çalışacağım doğrusu orasını düşünmek bile istemiyorum.
Hepsi gülmeye başladı Victorun bu sözüne. Bunu kahvelerimizi çerken anlatırım ben sana dedi. Ve üzgün bir sesle bugün son günümüz yarın şafakla beraber buradan ayrılacağız.