Kule'ye vardığımız da her zamankinden biraz daha az insan vardı.Ülkedeki olaylardan sonra normal bir durum tabii bu.Bi ressam vardı orada birkaç kişiyi çiziyordu ki benim baktığımı fark edip bana selam verdi gülümseyerek.O sırada omzumda bir el hissettim ve zıplayarak önüme geçti bi anda.Ece idi bu.Üstüne çiçekli bir elbise vardı koyu mor rengindeydi elbisesi.Çok yakışmıştı ona. Omzuna astığı çantası vardı bir de.Aramızda klagib "Naber?, Nasılsın?" Muhabbeti geçti kısa bir süreliğine.
"Umarım çok bekletmedim seni, durakların yerlerini karıştırdım da buraya gelmem biraz uzun sürdü özür dilerim" dedi ve yüzünü eğdi yine fakat bu sefer üzgündü. Hala tatlıydı. Yüzünü avuçlarıma alarak,
"Olur mu öyle şey ben de şimdi geldim zaten boşuna üzme kendini" dedim.Nur yüzlüm tekrar gülüyordu artık.O anda onu öpmeyi çok istemiştim ama yapamdım. Onun duygularını kesin olarak bilmiyordum onu kendimden uzaklaştırmayıda hiç istmezdim.Bu yüzden yapmadım. Yarım saat boyunca orada oturup insanları izledik, Saat Kulesi'ni anlattım ona. Gözlerini açmış meraklı meraklı beni dinliyordu.Çok tatlıydı.Ben ise iyiden iyiye bağlanıyordum ona her geçen dakika.O sırada ressam çekti dikkatimi.
"Ileride ki adamı görüyor musun, istersen bizde yaptırabiliriz resmimizi?" Büyük bir mutlulukla cevap verdi,
"Tabbiii yapalım hadi kalk çabuuk" dedi ve ayağa kalkıp elimden tuttu ve sürekledi beni oraya doğru.Ben de gülerek gidiyordum yanına.