olay yarım saat önce oldu. marketten dönüyordum yolun kenarından uslu uslu yürürken yandaki bahçeden bir çocuk fırladı aramızda 20 metre kadar var muhtemelen dedesi dediğim yaşlıca bir amca kollarını açmış bekliyor.

tam böyle çocuk koşarken içimden aha şimdi tepetaklak düşecek çocuk keşke koşmasa dedim. yanımdan geçti birkaç metre sonra yere kapaklandı.

içim cız etti panpalar. ağlamaya başladı çocuk. arkamı döndüm ve yardım etmeye gidemedim. neden mi?

artık kimse kimseye güvenmiyor panpalar.

biz böyle iğrenç bir toplum olduk. üzüldüm.

arkama dönüp bakmadan evimin yolunu tuttum panpalar.

ne olur kurtulalım bu saçmalıktan. biz böyle değildik. taşak konusu değil bu hani mizah zamanı dibine vuruyoruz ama ben gerçekten çok üzülüyorum. 90 lı yıllarda böyle değildi. değildik.

hadi bana eyvallah...

edit: panpalar eleştirilere açığım ama devir çoktan değişti bilin diye söylüyorum.

edit 2: yok panpa artık kimsenin yardımına koşmuyorum çünkü maraz doğuyor