inci itiraf

ketumlukta artık boyut atladım.. anlatmayı sevmiyorum.. zamanında herşeyimi herkese anlatıp her seferinde bir darbe yemek beni böyle yaptı galiba..

yazmaktan çok konuşmayı sevsem de.. tivitır ve sözlük bana yazmanın da güzel geldiğinin kanıtı ama yazamıyorum artık.. başlık açmayı daha doğrusu söylenecek her cümlem için başlık açmayı sevmiyorum.. içimdekileri haykıracak bi başlıkta sözlükte sürekli bulamıyorum.. ne istediniz derdimi döktüğüm yerden..

gelip buraları dolduruyorum oluyor mu olmuyor..

başka çare? sanırım yok..

artık kafamı huzurla yastığa koymak istiyorum.. bir insan sabaha kadar uyumayıp 2-3 saat uykuyla işe gider mi.. ya da işi gücü aksatıp evde yatar mı? sanırım depresyondayım.. kabullenmem mi gerek peki? pekala kolay olacaksa kabulleneyim.. ama artık huzura erişsin ruhum yeter.. sürekli bir sorun bişeyi halletsen başka birşey patlıyor.. işinin de hayatının da amk desem o da olmuyor.. 2009 vs 2014 kötü yıl kaıpışmasını 2016 kazanacak galiba.. bitip gitmedi amk senesi..

yastığa başımı koyup.. güne mutlu başladığım gülümseyerek Günaydın dediğim günlerimi özledim..

hiçbir şey yapasım gelmiyor.. hiç kimseyi çevremde istemiyorum.. riyakarlar çünkü..

bilmiyorum sözlük her gün bi umut uyuyoruz işte.. daha mı taka batarız çiçekler filan mı açar kırılmış tırnak parçası kadar da olsa umudum var sanırım..

edit: imladır herhalde..