Ateş bir gün yüce dağların ardında suyu görmüş. Onun deli dalgalarına hırçın hırçın kayalara vuruşuna yüreğindeki duruluğa sevdalanmış.

Demiş ki suya:
Gel sevdalım ol. Hayatıma anlam veren mucizem ol.

Su da az zilliymiş. Su ateşin gözlerindeki sıcaklığa dayanamamış söyle demiş:
Wow çok ateşlisin yüreğim sana armağandır. Ateşle su birbirine sarılmış. Zamanla su buhar olmaya ateş kül olmaya başlamış.

Hava da bakmış bunlar kendisine doğru geliyo. Grup yapmışlar. Çatır çutur gibmişler suyu. Acımamışlar.

Rivayet edilir ki her şimşek parıldadığında o ışık havanın ve ateşin döllerinin rengi ve gök gürlediğinde o ses suyun zevkten ah edişleri. Bu arada sevmedikleri bi arkadaşları varmış. ismi Toprak. Onu ise garibim hep elini giben taraf olarak lanetlenmişler.