Gece oldu bölüğü koğuşlarına soktuktan sonra kendi koğuşuma geçtim dolabımın kapağını açıp ailemin fotoğrafını seyrettim yarım saat boyunca ya bu gece yada yarın bende gidebilirdim belki hiç göremecektim bir daha onları.Bu kadar fazla tanıdığım insan ve arkadaşım öldükçe bu düşünceler beni dahada sarmaya başlamıştı, düşüncelerle uykuya daldım. Saat 02:58 bu sefer hiç duymadığım bir silah sesiyle uyandım çok keskin ve delici bir sesi vardı sanırsam M110 tarzı bir tüfekti,bir anda ayağa fırladım koğuş ayapa kalkmıştı bile dışarı çıktığımda yüzbaşıyla karşılaştım nöbetçileri vurmuşlar hemen kuşandık etrafı taramaya başladık yaklaşık 1 saat boyunca aradık heryeri ama kimse yoktu.O gece sabaha kadar kimse uyumadı biz onların kollarını kopardık derken sadece parmağını koparmıştık!