En fazla 25-26 yaşlarındaydı. Yanına gidip "Bu zararlı şeyi neden içiyorsun?" demiştim. Elindeki sigarayı söndürüp buruk bir gülümsemeyle yere eğilerek kulağıma birşey fısıldadı "Ciğerin bağıra bağıra yandığında, içindeki çığlıkları söndürmek için başka şeyleri yakmak istiyorsun be çocuk! Umutlar işte..Ya başka organlarını ya da hayallerini... " tabi ben o yaşta ne anlayayım ki böyle sözlerden? "Anlamadım." demiştim meraklı gözlerle. Yanağımdan öperek "Umarım hiç bir zaman anlamak zorunda kalmazsın." diyerek ayağa kalkıp gitmişti başka bir tane daha yaktığı sigarasıyla. Şimdi dumanı her içime çekişimde aklıma geliyor o sözleri, her şey daha bir netlik kazanıyor... Ama benim sana bir sorum daha var abi; umutların küllerini ne yapcaz ??