Ertesi gün okula gitmek için uyandığımda pars beni yine o ara sokakta aynı vaziyette bekliyordu. 'Kolundaki yaradan kimseye bahsettin mi ?' Dedi. Hayır dedim. Gel benimle gidiyoruz dedi. Iyi de nereye..

Kolumdan tuttu yapıştırdığı bandajı sert bi şekilde kopardı. Gözlerime inanamadım. Bu olamaz.. Dün şelale gibi kan fışkıran yaradan bugün eser yoktu. Çok şaşırmıştım. Pars'ın yüzüne baktım 3 4 saniye kadar göz göze kaldık. Suratında hiç bi ifade yoktu.. Benimikin de ise şaşkınlık ve korkudan başka hiç birşey..

B: Pars nasıl oldu bu(hafif bağırarak)
P: korkma alışacaksın.
B: ben istemiyorum eski hayatıma dönmek istiyorum yapma bunu bana.
P: sana hayat veriyorum ulan, ne demek eski hayatıma dönmek istiyorum ? Eski ezik halinden, kimse tarafından umursanmamaktan kurtucaksın barış anlıyor musun beni? (bağırıyor). Sana hayat veedim anlıyor musuun?
B:(ilk önce 10 saniye kadar düşündüm haklıydı..) şimdi nasıl olucak. Hiç birşey bilmiyorum bu konuda
P: herşey zamanla...