Bu dediğini yıllardır bende yapıyorum panpa. Öyle ki bazen işi gücü bırakıyorum ya da başlayacağım işe kendi kendime girdiğim mono-dialog yüzünden başlayamıyorum. Adeta bir ihtiyaç. Kafamın rahatlaması için bir gereksinim haline gelmiş durumda.

Kimi zaman gün içinde yaşadığım bir diyaloğu sesli olarak dile getiriyorum kimi zaman bir kaç gün önce kızdığım biriyle kavga ediyorum. Konular çok değişken. Bak hatta bir üst "level" şöyle vuku buluyor; eğer hakim olduğun bir başka dil varsa o dilde de kendi kendine konuşabiliyorsun. Bu son söylediğimi de sayısız kez yapmışlığım var.

Deli miyiz ? Hayır. Nereden biliyorum ? işin uzmanına sordum. 27 yaşındayım. Ergenliğimin başından beri hayatımın çeşitli dönemlerinde aşamadığım sorunlarım olduğunda profesyonel yardım aldım. Pgibiyatrıma bunun nedenini ve olası sakıncalarını sorduğumda aldığım cevaplar sırasıyla hayır ve bir sakıncası yok idi. Bunun benim için bir rahatlama şekli, beynim için bir "steam-off" olduğunu söylemişti.

Ayrıca faydasını görmedim dersem yalan söylemiş olurum. Faydası da şu; kendini ifade ederken çekilen güçlük azalıyor (Türkçe ya da ingilizce). Sunum vb. bir şeyler yapman gerektiğinde çok daha hızlı ve efektif hazırlanıyor ve iyi bir performans gösteriyorsun. Ciddi ciddi hitabet yeteneğini geliştirdiğini kanaatindeyim.

Kurtulmanın bir yolu ve gereği var mı emin değilim. Sanırım hayatını nasıl ve ne kadar etkilediğine bağlı bu sorunun cevabı.